Codzienność, jakkolwiek rĂłżnie definiowana, jest zawsze niedającym się "ominąć" ludzkim, życiowym doświadczeniem.RĂłżnorodność tematĂłw i perspektyw, w jakich tematy te są przedstawiane, czyni tom pod redakcją Małgorzaty Boguni-Borowskiej niezwykle interesującą lekturą. Jednakże wartość tej książki nie polega jedynie na tym, że przyczynia się do ożywienia debaty wewnątrz dyscypliny naukowej, jaką jest socjologia. Z tekstĂłw opisujących wybrane fragmenty codziennych praktyk i analizujących ich wielorakie uwarunkowania wyłaniają się obrazy rĂłżnych światĂłw - w jakiejś mierze - przez te nasze praktyki konstruowanych. Książka zmusza Czytelnika do zastanowienia nad tym co znane, co pozostając w sferze oczywistości, znajduje się poza zasięgiem refleksji.Na szczegĂłlne podkreślenie zasługuje fakt, że wspĂłłautorami Barw codzienności są wybitni badacze kultury. Można bez wątpienia powiedzieć, że zgromadzone tu wypowiedzi reprezentują głĂłwny nurt polskiej socjologii zainteresowanej życiem codziennym zwykłych ludzi, zarazem więc odzwierciedlają aktualny stan wiedzy na ten temat.

Czas wolny w PRL. To on w ogĂłle istniał? A może było go za dużo? Jedno jest pewne: relaks w nieoczywistym świecie minionej epoki to towar nieco wybrakowany.

W latach 50. młodzi odkryli uroki podrĂłżowania autostopem i z książeczką autostopowicza w ręku ruszyli w Polskę. Inni dopiero oswajali się z wolnymi dniami i na wakacje wybierali się z Funduszem WczasĂłw Pracowniczych, a udany turnus zależał od pomysłowości kaowca. W latach 60., kiedy akurat w ramach czynu społecznego nie trzeba było sprzątać ulic albo budować przedszkola, ludzie gromadzili się w domach przy słuchowisku radiowym W Jezioranach albo przed telewizorami, żeby obejrzeć Bonanzę lub Wojnę domową. W latach 70. Polacy chętnie korzystali z wypoczynku na coraz liczniejszych polach campingowych, gdzie z trudem zdobyte namioty sąsiadowały z przyczepami campingowymi NiewiadĂłw. Podczas festynĂłw organizowanych z okazji świąt 22 lipca i 1 maja zajadali się watą cukrową, ktĂłrą popijali wodą z saturatora. Gdy sprzyjała pogoda korzystali z nadwiślańskich plaż i urokĂłw ogrĂłdkĂłw działkowych. W wolnych chwilach odwiedzali bibliobusy, kina (rĂłwnież te objazdowe), kluby prasy i książki czy ośrodki Praktyczna Pani. Młodzież przesiadywała na podwĂłrkowym trzepaku, dziewczynki grały w gumę, chłopcy w kapsle. W latach 80. "odkryli" komputer i wideo.

Czas wolny w PRL miał rĂłżne oblicza. Jedni zdawali się na to, co proponowały władze. Inni nie pozwalali się zamknąć w sztywnych ramach peerelowskiego "jedynie słusznego" relaksu i płynęli osobnym nurtem.

Książka Wojciecha Przylipiaka to pełen anegdot reportaż o wypoczynku po pracy i szkole, na co dzień i od święta, słowem o wolnych chwilach obywateli w ich ludowej ojczyźnie.

Staś i Jadzia wyjechali z rodziną na ferie do Puszczy Białowieskiej. Jakie atrakcje mogą czekać na nich w lesie?